Magazine

They say you should never meet the writers you admire. And that’s true, especially in my case. I am so afraid of becoming hysterical near people I worship, that I simply shut of all emotions and turn into the hypothermic version of what I usually am. A human fridge.

Ik heb vaak – nou ja eigenlijk altijd – het gevoel dat ik bezig moet zijn. Het begint al zodra ik wakker word. Dan heb ik een drang om mijn telefoon te pakken en te kijken wat ik heb gemist. Die drang probeer ik te weerstaan, maar meestal mislukt dit. Nog half in slaap tik ik op mijn telefoonscherm en verschijnt er een rij met notificaties.

Wereldwijd zijn de afgelopen twee decennia LHBTIQ+ bars in rap tempo gesloten. Tijdens het programma 'De queer bar verdwijnt, lang leve de queer bar!' werd een ode aan een van deze bars gebracht.

“Waar zijn dan de vrouwelijke filosofen?” Het is een vraag die ik krijg opgeworpen in de kroeg door een groepje afgestudeerde jonge mannen, tijdens een hevige discussie over de status van de vrouw als denker—een fenomeen waarvan de heren het bestaan sterk in twijfel trekken.

Woensdag 20 november heb ik voor SPUI25 in Spé bij SPUI25 een panelgesprek over de menstruatiecyclus georganiseerd. Hierbij bespraken we de invloed van de cyclus op het leven van mensen die menstrueren en de relatie tussen de menstruatiecyclus en het patriarchaat. Het gesprek was uitdagend, kritisch en bemoedigend. Hoewel de avond niet draaide om medische diagnoses, zette het mij – als derdejaars geneeskundestudent – aan het denken.

Een van de eerste keren dat ik het voornemen om iets over Shklar te schrijven deelde met de chair van mijn promotiecommissie zei ze: “Oh good! Te veel mensen lezen Dita helemaal verkeerd.”