Lief kind, met je mini-handjes glijd je over mijn borst. Je kijkt me au sérieux aan met grote bruine ogen, terwijl je gulzig de melk naar binnen schrokt. Ik spiek naar buiten en zie dat het weer druilerig is, doe alsof het weer druilerig is – dan hebben we een reden om binnen te blijven. Het lied Banana Pancakes van Jack Johnson komt bij me op en ik doe de gordijnen dicht. Ik pak je kleine voetjes vast en vraag me af waar jij later zal staan als meisje, als vrouw. Wat de verwachtingen tegen die tijd zullen zijn. Zou je mee mogen doen met knikkeren op het schoolplein? Zal er ‘je bent zeker ongesteld ofzo’ tegen je gezegd worden? Zullen mannelijke collega’s je onderbreken om te verduidelijken wat je bedoelde?

Ach lief kind, je ligt zacht en veilig tegen me aan en ik denk terug aan de tijd dat jij je in mij nestelde. Ik vond mijzelf redelijk feministisch, maar jij raakte pas echt alle snaren in mijn lijf en maakte me extreem bewust van mijn lichaam; een vrouwenlichaam. Terwijl mijn borsten zich vormden en vulden, mijn buik groeide, en mijn maag zich omdraaide, verbaasde ik me steeds meer over de fysieke verschillen tussen man en vrouw die resulteren in financiële ongelijkheid. Ik dacht aan al het geld dat op was gegaan aan maandverband, tampons, de pil, de spiraal, pijnstillers, morning-after pillen, middeltjes tegen menstruatiepijnen, zwangerschapskleding, fysiotherapie. En dan heb ik het nog niet eens over de mentale impact daarvan.

Het kan zijn dat het de hormonen waren – omdat alles bij een vrouw altijd aan de hormonen ligt en niet serieus genomen kan worden – maar terwijl jij groeide en groeide, stapelden scheve vrouw-manverhoudingen zich op in mijn hoofd. Welke fysieke veranderingen die geld kosten ondergaan mannen in hun leven, vroeg ik me af. Haaruitval? Geen man die ooit PMS heeft gehad. Of ongemakken na de bevalling. Laat staan een miskraam. Het was niet dat ik kwaad was, maar ik begon me te ergeren aan de gemakzucht: tsja, het is nu eenmaal zo dat een vrouw elke maand, elke zwangerschap, betaalt voor veranderingen in lichaam en geest. En daar op de koop toe veel tijd aan kwijt is. That’s life. Zouden niet mannen maar vrouwen meer moeten verdienen?

Vroeger schreef ik in vriendenboekjes bij ‘beroep’ dat ik huisvrouw wilde worden, net als je oma. Een klassieke man-vrouwverhouding vormde ons gezin. Vader werkte buitenshuis, moeder werkte binnenshuis. Andere meisjes uit mijn klas schreven ‘moeder’ op, terwijl jongens ‘piloot’ of ‘agent’ invulden. Volgens moesje, je oma, moet de vrouw tegenwoordig zoveel. ‘We moeten in elk geval nog strijden voor meer gelijkwaardigheid’, reageerde ik. Ik probeerde de overtuiging aan te dikken door het te hebben over topposities die bekleed worden door mannen. Over de armoede onder vrouwen na een scheiding. En sloeg seksisme of slut shaming ooit op mannen? Moesje nipte aan haar thee en sloeg de pagina van de tv-gids om.

Ik staar in je eindeloze ogen, lief kind, en zie een lange weg. Ik houd je meisjeslichaam vast dat ooit een vrouwenlichaam zal worden. Hopelijk zal er als jij later groot bent geen pink tax meer bestaan en zullen bekkenbodemcursussen vergoed worden zodat organen er op den duur niet uit vallen. ‘Dat zou een hoop centen schelen in de zorg’, had mijn gynaecoloog uitgerekend. En hopelijk zijn er dan openbare toiletten die ook voor vrouwen toegankelijk zijn. Een strijd die al gaande is sinds de Dolle Mina’s razen. Of op zijn minst aandacht voor vrouwelijk seksueel genot op scholen. Oh, je gaapt. Ik snap het. Het is ook vermoeiend. Met mijn tepel half in je mond en je handje achter je hoofd, val je in slaap. Ik denk aan het krantenartikel over de Franse vrouw die werd geslagen omdat ze borstvoeding gaf in het openbaar. Ik schud het van me af. Nu even niet. I’ll make you banana pancakes, pretend like there’s no world outside. We can pretend it all the time, fluister ik.

Gerelateerde artikelen